Zakiya is de dochter van bluesgigant John Lee Hooker. De blues is met de paplepel bij haar ingegoten. Iedereen weet echter dat een beroemde papa niet per definitie garanties geeft voor wat je als kind zelf kunt. Niet veel nazaten van artiesten slagen erin de kunsten van hun ouders te evenaren. Maar Zakiya, geboren in Detroit, die al in 1991 samen met haar vader op het podium stond, gaat gelukkig eigenzinnig haar eigen vrouwelijke weg, passioneel en onverstoord. Zingen werkt bij haar bevrijdend in liefde, strijd en leed. Haar laatste CD "Keeping It Real" is het keiharde bewijs dat Zakiya Hooker absoluut een waardevol talent is. We ontmoeten deze charmante en goedlachse dame voor haar optreden op het Spring Bluesfestival in Ecaussinnes.

Hoe voelt het om steeds beschouwd te worden als “dochter van”?

Het is een beetje als chronische pijn, na een tijd raak je er aan gewend, maar weet je, eigenlijk vind ik het een eer, want zelfs al ben ik de dochter van John Lee Hooker, ik ben een individu, en dat hoor je aan mijn muziek, ik doe niet hetzelfde als mijn vader deed, maar het is ook een eer omdat hij zo'n groot man was én hij wàs mijn vader. In het begin kondigden mensen me aan als “de dochter van John Lee Hooker” en uiteindelijk zei ik “mijn naam is Zakiya Hooker, dochter vàn, ja, maar ik héb een naam”.

Zijn mensen soms niet teleurgesteld, juist doordat je niet hetzelfde doet als je vader?

In het begin, toen ik net startte, werd dat van me verwacht, maar naarmate ik meer en meer optrad, begrepen de mensen dat ik mijn eigen ding deed. Voor veel mensen is het genoeg dat ze me zien en ik lijk op hem, dat is genoeg: “Ze lijkt op John Lee”.
Mijn vader zelf zei altijd “doe wat jij wil doen, je bent mij niet” en dat is ook zo: ik ben een vrouw, hij een man; ik had nog nooit een katoenplantage gezien, nooit op het veld hoeven werken en ik had niet dezelfde ervaringen die hij had gehad, dus mijn muziek kàn niet zijn als de zijne. In mijn ogen heeft de Delta sommige van de grootste blues artiesten voortgebracht, veel van hen zijn er al niet meer, maar er zal nooit iemand zijn die kan doen wat zij deden, je kan hen niet kopiëren.

Wat is voor jou je grootste verwezenlijking?

Het meest opwindende wat ik ooit deed was mijn allereerste professionele optreden, met mijn vader, dat was voor mij het toppunt. In het algemeen, het feit dat ik in staat ben om muziek te maken, er mijn leven mee te vullen.

Je laatste CD werd in Argentinië opgenomen en geproduced door je echtgenoot – vanwaar die locatie?

We brengen daar veel tijd door, ik treed er veel op, voornamelijk in Buenos Aires, en ik hou er van met de muzikanten van daar te spelen, 3 van mijn huidige muzikanten zijn trouwens van daar afkomstig, en we hebben er vrienden. De Argentijnse muzikanten hebben ook een liefde voor de blues ontwikkeld; niemand speelt blues als een zwarte Afrikaanse Amerikaan, maar weet je, als iets niet “jouw bezit” is, maar je houdt er van, dan draag je er zorg voor, en je respecteert het en dat doen ze in Argentinië, ze horen de muziek en spelen ze zoals het hoort. Soms ben je in een Amerikaanse band en ze geven de blues niet het respect die ze verdient; blues gaat diep en is vol soul en als je ze niet speelt zoals het hoort, mist het iets. Ik groeide op met de blues, ik heb ze in me en ik hou er van, het is mijn favoriete muziek. Ik luister wel naar andere dingen, maar als ik thuis rondloop is het blues die in mij opkomt, niets anders.

Zijn er plannen voor een nieuwe CD?

Ja, we starten er aan op het eind van dit jaar, en het wordt een 'total blues' CD, ik wil akoestische instrumenten gaan gebruiken, en terug gaan naar de oorspronkelijke blues, ik wil er ook Delta Blues bij als eerbetoon aan mijn vader.

Hoe verloopt je schrijfproces? Ga je de studio in met complete songs of is het meer een groepsgebeuren?

Naarmate je je leven leeft pik je dingen op, soms lees ik iets dat me treft en dan schrijf ik daar over en vergroot het uit, maak het groter dan het eigenlijk is. Dan beslissen we welke muzikanten we willen gaan gebruiken. Op de volgende CD wordt dat een mix van Argentijnse en Amerikaanse muzikanten, ik hou er van die dingen te mixen, het geeft een aparte sound.

Je vertelde ons dat het toppunt van je carrière je eerste optreden was, samen met je vader; waarom wachtte je zo lang om professioneel te gaan zingen?

Wel, ik ben geboren in Detroit, Michigan, ik trouwde er en kreeg 3 kinderen. Ik had een pracht van een man, die uiteindelijk niet zo prachtig bleek te zijn, en soms moet je weten wanneer het tijd is om ergens mee te kappen, en toen het die tijd was, vertrok ik met mijn drie kinderen, de jongste nog geen 2 jaar oud, naar California. Mijn vader was daar en hij zei “kom hier naartoe”, dus ik bleef een tijdje bij hem, en dan verhuisde ik naar een eigen flat, met mijn drie kinderen en geen job en kwam in de 'welfare' terecht. Na een tijdje vond ik een job, en ook al voelde ik nog steeds de muziek in me, er waren andere prioriteiten: ik moest dire kinderen opvoeden, had een job, niemand die me hielp, ik kon gewoon niet ook nog muziek maken... toen mijn kinderen ouder werden, ontmoette ik mijn huidige echtgenoot, die al in de muziekwereld zat, als oprichter van “The Natural Four” die met Curtis Mayfield werkten en hij vroeg me in de studio om wat backing vocals te verzorgen en zo begonnen we samen te werken. Hij stelde ook mijn band samen, want hij kende de lokale muzikanten, ik niet, ik wist niks, ik was zowat de muzikale dorpsidioot.
Toen verloor ik mijn jongste zoon in een auto-ongeluk en dat was heel erg moeilijk voor me, als ouder je kind verliezen is heel erg; maar mijn vader en Olen begrepen dat het me verwoestte, dus brachten ze me terug in de studio, en dat is wanneer ik “Mean, Mean World” opnam, samen met mijn vader, waarmee alles begon.

Dus daarom begon ik zo laat professioneel, het leven dicteerde mij andere prioriteiten, maar ik ben dankbaar dat ik de kans kreeg om alsnog te beginnen en ik ben Olen dankbaar dat hij de tijd nam om me te laten groeien en me al die tijd bijstond.

Je bent hoofd van de John Lee Hooker Foundation, waar staat die voor?

De John Lee Hooker Foundation wil helpen om kansarme kinderen uit de voorsteden met muziek in aanraking te brengen, daarvoor werken we ook samen met 'Blues In The Schools' en met de 'California Bay Area Blues Society ' -  mijn vader vond het heel erg belangrijk dat kinderen school lopen, ook al omdat hij die kans zelf nooit kreeg, maar ze moeten ook leren over hun erfgoed, de blues, ze moeten zich realiseren waar ze vandaan komen, dat is ons doel.